Het afgelopen weekend stond bij Ironman in teken van VR12. De twaalfde virtuele duathlon bestaande uit 5 km lopen, 90 km fietsen en 21 km lopen. Ook binnen de IM Coaches Association worden de VR races geplugd als een mooie uitdaging voor atleten om toch een wedstrijdgevoel te creëren. Desalniettemin is er vanaf het begin veel op af te dingen geweest. Zo ging het al mis na de eerste race. Ironman heeft een klein bedrijf, genaamd Sport Heroes, ingeschakeld om een platform te creëren waarop men de eigen activiteiten kan plaatsen vanaf een GPS en HR-device en zodoende in een ranking terecht kan komen. Hiertoe kon men een koppeling maken met Strava. Alleen was Sport Heroes 'vergeten' een nieuwe API-sleutel voor dit platform aan te vragen. Strava boos en een flinke rel op internet was geboren. Het gevolg is dat er nog altijd niet gesynchroniseerd kan worden met Strava en dit is een behoorlijk gemis, zoals ik later in dit verhaal uiteen zal zetten.
Ook bleek er een forse hoeveelheid valsspelers actief. Loopbanden en fietstrainers werden 'gunstig' gekalibreerd en er waren zelfs slimmeriken die een mooi downhill-parcours hadden uitgezet om alleen maar met behulp van de zwaartekracht zo hard mogelijk te kunnen fietsen. Om over windinvloed nog maar te zwijgen.
Maar goed, intussen zijn we drie maanden verder en ik was benieuwd of de VR races misschien geëvolueerd waren in een leuke en uitdagende format voor de huidige tijd met alle COVID-problematiek en wellicht in betere tijden voor een race-element in de wintermaanden.
De uitdaging
Maar eerst ga ik het hebben over de uitdaging zelf. Om mee te doen dien je in één weekend (vrijdag 18u tot zondag 23.59 uur GMT) de drie afstanden af te leggen, in het geval van VR12 5 km lopen, 90 km fietsen en 21 km lopen. De volgorde maakt niet uit, de timing ook niet. In mijn geval betekende dit dat ik zaterdag ging fietsen en 5 km ging lopen, om op de zondag de halve marathon weg te wandelen. Het beloofde een mooie weekend te worden, met veel zon en relatief weinig wind, dus ik had er zin in. Aangezien het hier toch een 'race' betrof en er sprake ging zijn van een leaderboard, werd mijn competitiviteit natuurlijk wel aangesproken, dus voor het eerst dit jaar ging mijn dichte achterwiel in de fiets en koos ik ook voor mijn long distance racesuit in plaats van een 'normale' wielerkit. Ik besloot een route uit te zetten met slechts weinig kruisingen en heel veel dijkwegen, zodat kruisend verkeer zo min mogelijk een factor zou gaan zijn. In combinatie met een rustige westenwind zou deze route een snelle tijd mogelijk moeten maken. Wel besloot ik solo te gaan rijden om de tijd zo zuiver mogelijk te houden. Het fietsen ging heerlijk. Ondanks een wat zwaar gevoel in de benen van de rit op vrijdag kon ik mijn ritme redelijk snel vinden. Zoals verwacht moesten de eerste 45 km grotendeels tegen de wind in afgelegd worden, maar daardoor werd het de tweede helft van de route mogelijk om gemiddeld boven de 40 km/u te rijden, zoals vooraf gepland. Uiteindelijk kwam ik na 2 uur en 24 minuten en 91 km verder weer bij mijn huis aan. Na een korte snack- en drinkpauze gelijk de Hoka's aangetrokken om een snelle 5 km af te leggen. 21.03 over 5.17 km, niet heel snel voor mijn doen, maar met de snelle 90 km in de benen ook zeker niet teleurstellend.
De zondag begon al vroeg met een hoop zon, dus de temperatuur liep sneller op dan gehoopt. Maar toen om een uur of 10 de zon zich af en toe ging verschuilen achter wat sluierbewolking zag ik mijn kans schoon en ging op pad voor de halve marathon. De timing had niet beroerder gekund, want uiteindelijk heb ik ongeveer 20 van de 21.1 km in de volle zon gelopen, met als gevolg dat ik tot twee keer toe een minuutje in de schaduw leunend op mijn knieën bij heb moeten komen van de hitte. Desalniettemin rolde er een netto-tijd van 1u35min uit. Zeker niet verkeerd voor een trainingsloop, dus met een tevreden gevoel ging ik naar de IM Virtual Club om het leaderboard te bekijken. Data-analyse
En hier komen we gelijk bij een van de grote manco's van deze hele opzet. Aangezien de afstanden zowel binnen als buiten mogen worden afgelegd, kan er veel gesjoemeld worden in de data. En helaas gebeurt dit ook bij de vleet. Zo zag ik in mijn AgeGroup een kerel met een HM tijd van 0:56:36...ja hallo, dat is anderhalve minuut sneller dan het wereldrecord op de halve marathon! Gek genoeg bleek later die middag de tijd aangepast naar 1:56:36, terwijl zijn 5km tijd van 0:15:05 was blijven staan. Let wel, ook dit is slechts 2m20s boven het wereldrecord en een extreem snelle tijd voor een amateur (resp. 51 seconden sneller dan Andi Boecherer). Als je mij dan ook wil doen geloven dat je de 90km in 2u04min hebt afgelegd, dan vraag ik me sterk af waarom we deze meneer nog niet in het profcircuit voorbij hebben zien komen. Bij het 'podium' viel hetzelfde te constateren. Ook hier werden extreme tijden vastgelegd. Tijden van 1u50min op het fietsen zijn simpelweg ongeloofwaardig gekoppeld aan looptijden van 1u15min op de HM (vaak is iemand of een hele goede loper, of een hele goede fietser of Jan Frodeno). Andi Boecherer, de winnaar van de Pro-series (90 fietsen, 5km lopen), won uiteindelijk in 2u24m, waar de winnaar bij de AgeGroupers in 2u07m zou zijn gefinished. Ook valt op dat 5km en 21km tijden niet 'matchen'. Gaaf dat je een HM in 1u20m kan lopen, maar als je vervolgens een 22-er klokt op de 5 km, heb ik toch het gevoel dat er iets niet klopt. De extreem snelle fietstijden in de top-20 zijn ook bijna allemaal op een indoor trainer vastgelegd dus ook hier was een patroon zichtbaar.
Hoewel Ironman dit eigenlijk zelf ook aanhaalt met de hashtag #racehonourably, is wel duidelijk dat voor teveel atleten de verleiding om zichzelf beter voor te doen dan ze zijn te groot is. Het zullen er op het totale deelnemersveld niet eens zo heel veel zijn, maar het zijn er genoeg om de top 100 ranking behoorlijk overhoop te gooien. Overigens maakt ook Ironman een bijzondere keuze in het registreren van de tijden. Zo worden tijden niet teruggebracht naar een netto afstand/tijd. Als je dus 100 km fietst in plaats van 90, wordt simpelweg deze 100 km tijd als eindtijd geregistreerd. Het zou veel logischer (en ook zuiverder) zijn geweest om gemiddelden of sectortijden te hanteren. Nu wordt het toch een beetje het spelletje wie het snelst zijn horloge af kan tikken. En voor een groot gedeelte van de atleten zal het zelfs een reden zijn de ranking te laten zitten, want je wil de volledige rit of loop op Strava zetten, niet alleen dat gedeelte dat mee telt voor de race. In mijn geval betekende dit dat ik in totaal 0,9km teveel heb gefietst en 0,32 kilometer teveel heb gelopen (het blijkt namelijk niet om een HM te gaan, maar om 21km rond). Dat betekent toch ook al snel 3 minuten extra op de eindtijd! Hier zou de koppeling met Strava een mooie toevoeging geweest zijn. In de API van Strava kunnen niet alleen segmenten worden gedestilleerd, maar ook netto beweegtijden versus bruto tijden. Hierdoor is het onderbreken van een loop ook niet meer te 'verbergen' en zal de zuiverheid van de eindtijden sterk vergroot worden.
Conclusie Het blijft een sympathiek idee: in deze moeilijke tijden een vorm van competitie via een virtueel platform. Als ik echter naar de uitvoering kijk, vind ik het op dit moment absoluut nog niet de moeite waard. Trek er dan lekker zelf op uit, doe je eigen ding, maar dan ook echt voor jezelf. Zodra er rankings worden opgemaakt, ben ik van mening dat deze dan ook eerlijk en zuiver tot stand gekomen moeten zijn. En helaas kan je daar nog zoveel hashtags tegenover zetten, er is een gedeelte dat altijd zal proberen vals te spelen. Ironman heeft dit geprobeerd te mitigeren met de Championship Series, waarbij je buiten moet hardlopen en binnen moet fietsen op het platform van Rouvy. Dit maakt het speelveld inderdaad en stuk gelijker, maar betekent wel dat je wellicht met 30 graden en zon in je paincave aan de bak moet. Daar moet je maar zin in hebben. Daarnaast heeft IM bij deelname aan deze Series slots voor het WK70.3 in Taupo in het vooruitzicht gesteld, iets waar ik zeer op tegen ben. Zodra we het virtuele racen gaan vermengen met real-life wedstrijden gaat de vergelijking sowieso mank en dit pad lijkt meer ingegeven door commercie dan door sportieve belangen. Persoonlijk denk ik dat IM hier een hele grote fout begaat. Al met al een geinige ervaring voor één keer, maar daar zal het voor mij ook bij blijven. Teveel onzuiverheden maken dat ik het de moeite niet waard vind. Desalniettemin blijken ruim 2500 mensen dat niet met mij eens, want ook zij hebben allen de moeite genomen om deze uitdaging te volbrengen. 2500 mensen, dat is toch het voltallige deelnemersveld van een gemiddelde IM/IM70.3, dus het is ook te kort door de bocht om te stellen dat er geen behoefte is. Waarbij ik het overigens opvallend vind dat ruim het dubbele aantal zich had ingeschreven. Volgend weekend staat IM VR13 op het programma: 3km lopen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Lekker knallen in een weekendje. Toch sla ik deze weer over. Zolang Ironman geen oplossingen vindt voor het notoire valsspelen of ons moet dwingen binnen te fietsen, pak ik lekker de fiets voor een trainingsrondje in de buitenlucht. Train safe!
